Bâkî, Klâsik şiirin bütün inceliklerini ve nazım tekniğini iyi bilen, Türkçeyi ustaca kullanan bir şairdir. Onun şiirlerinde orijinal bir felsefe yoktur. Kendinden önce yetişen Türk ve İran şairlerinin ifade ettikleri fikirlerden ruhuna uygun olanları seçip ustaca işlemiştir. Bakî, eğlenceye, yaşamaya düşkün bir şairdir. Ona göre, insan ömrü çok kısadır; bu kısacık ömür elden geldiğince zevk ve eğlenceyle geçirilmelidir. Zaman zaman talih­ten ve kıymet bilmezlikten şikâyet ettiği de olur.

Bâkî'nin şiirlerinde coşkun bir lirizm yoktur. Şair, şiirlerinde duygudan çok aklı ön plânda tutar. Din dışı konuları işleyen şair, tasavvufa pek önem vermez. Tasavvuf terimlerini sadece hüner göstermek için kullanmıştır. Şiirlerinde kendi yaşayışını, çevresini, İstanbul halkının o devirdeki yaşayış biçimini bir ressam gibi ifade eder. Tabiatı işlediği şiirlerinde özellikle renk ve ışık öğelerinden yararlanır. Herkesin kolayca anlayacağı sade şiirden hoşlanmayan Bakî, duygu ve düşüncelerini olduğu gibi fakat nükteli ve sanatlı bir şekilde ifade eder.

Anadolu'da XIII. yüzyıldan beri işlene işlene güzelleşen ve klâsik değer kazanan Klâsik şiiri, Bakî, şekil bakımından mükemmelliğe ulaştırmıştır. Kasidelerinde ağır bir dil kullanan şair, gazellerinde biraz daha sade ve külfetsiz İstanbul Türkçesini kullanmaya gayret etmiştir.

Bâkî'nin en önemli eseri Divan'ıdır. Arapçadan çevirdiği bazı mensur eserleri varsa da bunlar o kadar önemli değildir